Allah,
Ana Babaya Bir Ömür Boyu İyiliği Emrediyor
Muhterem Müslümanlar!
Allah’a iman ve ibadetten sonra, ana babaya itaat ve iyilik gelir. Yaratılmış anne babaya iyilik ve itaati beceremeyenler, yaratan Allah’a olan ibadet sorumluluklarını hiç yerine getiremezler. Zira, Allah hakkı her türlü haktan daha önemli ve daha önceliklidir. Anne babaya itaat asla kölelik değildir. İnsanlar anne babalarına yaptıkları itaatten değil, zalim ve fasıklara yaptıkları kayıtsız itaatlerinden utanmalıdırlar. Bugün itaatte zorlanan evlatlar yarın baba olduklarında kendi evlatlarından aynı itaati bekleyeceklerdir. Babasına itaati ayıplanacak bir şey olarak gören kişi bunu kendi yavrularından ne yüzle isteyecektir? Anne babaya itaat bir kültür değil, ilahî bir emirdir. Ama bu emir giderek unutulmakta, bu şerefli amel giderek ortadan kalkmaktadır. Bugün pek çok insan, Allah’a itaati bilmediği gibi anne babasına saygıyı da bilmemektedir. Onlara bakmayı, onlar hayattayken iyilik ve ihsanda bulunmayı bırakın, neredeyse ölümlerini dahi daha sonra öğrenmektedirler.
Cenâb-ı Hak, kulluk hiyerarşisini belirtirken anne babaya ihsan ve itaati kendine kulluktan hemen sonra ikinci sıraya koymuştur. Ayette şöyle emredilmektedir: “Rabbin, sadece kendisine kulluk etmenizi, ana-babanıza da
iyi davranmanızı kesin bir şekilde emretti. Onlardan biri veya her ikisi senin yanında yaşlanırsa, kendilerine ‘of!’ bile deme, onları azarlama, ikisine de güzel söz söyle. Onları esirgeyerek alçakgönüllülükle üzerlerine kanat ger ve, ‘Rabbim! Küçüklüğümde onlar beni nasıl yetiştirmişlerse, şimdi de sen onlara (öyle) rahmet et!’ diyerek dua et.”1 İşte Allah’ın emri budur.
Peygamberimiz (s.a.v.) bir keresinde: “Size günahın büyüklerinin en büyüğünü haber vereyim mi?” diye sordu. “Evet, Ey Allah’ın resulü!” dediklerinde, “1- Allah’a şirk koşmak 2- Ana babaya karşı gelmek 3- Yalancı şahitlik yapmak.” buyurdu.2 Bu hadisten de anlıyoruz ki, anne babaya karşı gelmek büyük günahların en başında gelmektedir.
Dar dünyasını genişletmek, rızkını artırmak ve ömrünü uzatmak isteyen, anne ve babasına iyilik etsin. Ayette şöyle buyurulmaktadır: “Biz insana, ana babasına iyi davranmasını tavsiye etmişizdir. Çünkü anası onu nice sıkıntılara katlanarak taşımıştır. Sütten ayrılması da iki yıl içinde olur. (İşte bunun için) önce bana, sonra da ana babana şükret diye tavsiyede bulunmuşuzdur. Dönüş ancak banadır.”3 Ayet ve hadisler gösteriyor ki, anne-babaya “lisanla değil, ihsanla” yaklaşılır. Küçükken biz onlara emanettik, şimdi ise onlar bize emanettir; hem de Allah’ın emaneti. Emanete ihanet etmek, hepimizin bildiği gibi nifak alameti, münafıklık belirtisidir. Anne baba bizim ışığımızdır. Işığımız sönerse karanlıkta kalırız.
Evlatlarımızla aile ve sülale ortamında iktidar muhalefet ilişkisi içinde olmamalıyız. Bir mesele olduğunda, muhabbeti hâkim edebilecek bereketli istişareler yapmalıyız. Evlatlarımızı isyana sürükleyecek emirlerden, zorda bırakacak tahammül dışı beklentilerden vazgeçmeliyiz. Evlatlarımıza beddua değil, her zaman özel dualar etmeliyiz. Büyüyünce de onları sevmeli, başkalarının yanında asla rencide etmemeliyiz. Unutmamalıyız ki sevgi, saygıyı besler.
1 İsrâ suresi, 17: 23-24
2 Muslim. Îmân, 165
3 Lokmân suresi, 31:14
Muhterem Müslümanlar!
Allah’a iman ve ibadetten sonra, ana babaya itaat ve iyilik gelir. Yaratılmış anne babaya iyilik ve itaati beceremeyenler, yaratan Allah’a olan ibadet sorumluluklarını hiç yerine getiremezler. Zira, Allah hakkı her türlü haktan daha önemli ve daha önceliklidir. Anne babaya itaat asla kölelik değildir. İnsanlar anne babalarına yaptıkları itaatten değil, zalim ve fasıklara yaptıkları kayıtsız itaatlerinden utanmalıdırlar. Bugün itaatte zorlanan evlatlar yarın baba olduklarında kendi evlatlarından aynı itaati bekleyeceklerdir. Babasına itaati ayıplanacak bir şey olarak gören kişi bunu kendi yavrularından ne yüzle isteyecektir? Anne babaya itaat bir kültür değil, ilahî bir emirdir. Ama bu emir giderek unutulmakta, bu şerefli amel giderek ortadan kalkmaktadır. Bugün pek çok insan, Allah’a itaati bilmediği gibi anne babasına saygıyı da bilmemektedir. Onlara bakmayı, onlar hayattayken iyilik ve ihsanda bulunmayı bırakın, neredeyse ölümlerini dahi daha sonra öğrenmektedirler.
Cenâb-ı Hak, kulluk hiyerarşisini belirtirken anne babaya ihsan ve itaati kendine kulluktan hemen sonra ikinci sıraya koymuştur. Ayette şöyle emredilmektedir: “Rabbin, sadece kendisine kulluk etmenizi, ana-babanıza da
iyi davranmanızı kesin bir şekilde emretti. Onlardan biri veya her ikisi senin yanında yaşlanırsa, kendilerine ‘of!’ bile deme, onları azarlama, ikisine de güzel söz söyle. Onları esirgeyerek alçakgönüllülükle üzerlerine kanat ger ve, ‘Rabbim! Küçüklüğümde onlar beni nasıl yetiştirmişlerse, şimdi de sen onlara (öyle) rahmet et!’ diyerek dua et.”1 İşte Allah’ın emri budur.
Peygamberimiz (s.a.v.) bir keresinde: “Size günahın büyüklerinin en büyüğünü haber vereyim mi?” diye sordu. “Evet, Ey Allah’ın resulü!” dediklerinde, “1- Allah’a şirk koşmak 2- Ana babaya karşı gelmek 3- Yalancı şahitlik yapmak.” buyurdu.2 Bu hadisten de anlıyoruz ki, anne babaya karşı gelmek büyük günahların en başında gelmektedir.
Dar dünyasını genişletmek, rızkını artırmak ve ömrünü uzatmak isteyen, anne ve babasına iyilik etsin. Ayette şöyle buyurulmaktadır: “Biz insana, ana babasına iyi davranmasını tavsiye etmişizdir. Çünkü anası onu nice sıkıntılara katlanarak taşımıştır. Sütten ayrılması da iki yıl içinde olur. (İşte bunun için) önce bana, sonra da ana babana şükret diye tavsiyede bulunmuşuzdur. Dönüş ancak banadır.”3 Ayet ve hadisler gösteriyor ki, anne-babaya “lisanla değil, ihsanla” yaklaşılır. Küçükken biz onlara emanettik, şimdi ise onlar bize emanettir; hem de Allah’ın emaneti. Emanete ihanet etmek, hepimizin bildiği gibi nifak alameti, münafıklık belirtisidir. Anne baba bizim ışığımızdır. Işığımız sönerse karanlıkta kalırız.
Evlatlarımızla aile ve sülale ortamında iktidar muhalefet ilişkisi içinde olmamalıyız. Bir mesele olduğunda, muhabbeti hâkim edebilecek bereketli istişareler yapmalıyız. Evlatlarımızı isyana sürükleyecek emirlerden, zorda bırakacak tahammül dışı beklentilerden vazgeçmeliyiz. Evlatlarımıza beddua değil, her zaman özel dualar etmeliyiz. Büyüyünce de onları sevmeli, başkalarının yanında asla rencide etmemeliyiz. Unutmamalıyız ki sevgi, saygıyı besler.
1 İsrâ suresi, 17: 23-24
2 Muslim. Îmân, 165
3 Lokmân suresi, 31:14
