‘Şey’lerin sonu için camdan ‘bir’ kalb!

‘Şey’lerin sonu için camdan ‘bir’ kalb!

‘Hakikat’i kim bilebilir! Tek ‘bir’ hakikati… Allah’ın en sevgili kullarına verilen hakikati… ‘Bir’ taşıyıcı ‘kalb’le! Ve ‘bir’ ‘kalb’i olan herkesle!
İşte hakikat! Tek ‘bir’ hakikat!
Dağların, taşların taşıyamadığı ‘hakikat’! Ve ‘insan’!
Aslında her ‘insan’! Bu emaneti ‘kalb’inde taşıyan…
Şimdi ‘bir’lik zamanı işte! ‘Kalb’lerin birliği… ‘Hakikat’ birliği…
‘Zaman’ın birliği!
Ve secde kardeşliği…
Kalbinde taşıdığın ‘emanet’ ‘söz’dür! Bezm-i Elest’te verdiğin söz… O sözün sırrı elbette! Tek ‘bir’ söz…
‘Halife’ olmanın verdiği sır… Emaneti taşıyıcı ‘kul’! Kul olmanın ‘aziz’liği!
Ve tekbir!
Ağacın, taşın, suyun, ‘ateş’in, kelimelerin seni tanıması… Ve secdesi… Meleklerin secdesi ‘kalb’ine… ‘Kalb’i olan her ‘insan’a…
Allah’a kul olabilmiş her ‘insan’a…
Ve ‘halife’!
Yıldızların, güneşin, ayın secdesi o ‘halife’ ‘insan’a!
Yerin ve göğün daha ayrılmadan önceki hâli! Her ‘şey’ ‘bir’ daha!
‘İnsan’da ‘bir’ her ‘şey’!
Yer ve gök!
Ama ‘insan’ ‘kalb’inin temizliği kadar görür hakikati… O aynada görür aslında kim olduğunu…
‘Hiç’ bilmediği ‘bir’!
Hem ‘hiç’ hem ‘bir’!
Nasıl görür o zaman ‘kalb’in aynasında kendini!
Meçhul bir soru!
Cevabı tam ‘bir’ ‘hiç’lik işte!
‘Kalb’in sır dolu aynası! ‘Sır’ aradan çekilirse ‘cam’dan ‘bir’ ‘kalb’ kalır geriye!
Her ‘şey’ silinir, görünmez olur… Görünen ‘bir’dir artık!
Tek ‘bir’!
‘Halife’lik sırrı buradadır işte! Sırrın içinde! Sır aradan çekilirse ne ‘halife’ kalır, ne de ‘söz’!
‘İnsan’ın kendi ‘sır’dır aslında! Tek bir sır! ‘İnsan’ aradan çekilirse ‘hiçbir’ soru da kalmaz artık!
Bir meçhule gider tüm sorular!
Ve her cevap ‘bir’dir sonunda! Her sorunun cevabı tek birdir!
Her söz birdir çünkü!
Ve başka ‘hiçbir’ ‘şey’ yoktur dünyada!
Tek bir hakikat!
Asıl olan!
İçinde ‘hiçbir’ sırrı barındırmayan!
Kendi ile mutlu olan!
Ve ‘hiç’ ‘bir’ ‘zaman’ bilinmek istemeyen!
Tek bir işte!
İkilik yok!
‘Şey’lerin sonu ancak böyle mümkün!
Evelallah…